ギャップ ช่องว่างระหว่างเรา

       สวัสดีค่ะเพื่อน ๆ กลับมาเจอกันอีกครั้งในฟาร์มแครอทของเรา เป็นยังไงกันบ้างคะหลังจากที่ได้ทดลองเรียนออนไลน์กันไปอาทิตย์แรก ส่วนตัวแล้วเราคิดว่ามันดีมากตรงที่ประหยัดเวลา แต่มีข้อเสียตรงที่ เราคิดถึงเพื่อน ๆ มากเลย T T เหมือนพอเรียนที่บ้านก็ไม่ได้นั่งคุยนั่งกินข้าวกับใครเลยนอกจากแมวกับหมา เหงามาก ถถถถ 

       แต่ แต่ แต่ เหงายังไงงานก็ไม่ลดซะที เพราะงั้น เรามาพยายามไปด้วยกันนะคะ 

.

.

.

       เคยไหมคะ เวลาที่เราพูดภาษาที่ 2 หรือ 3 ที่ไม่ใช่ภาษาแม่ของเราออกไป แล้วมันช่างขัดใจเสียจริง ในหัวคิดประโยคสวยหรูได้มากมาย มีสิ่งที่อยากพูดยาวเท่าหางว่าว แต่สิ่งที่พูดออกไปได้นั้นสั้นเท่าหางอึ่งเพราะนึกรูปประโยคหรือคำศัพท์ที่จะพูดออกมาให้เหมือนที่คิดไว้ไม่ได้

      สำหรับตัวเราเป็นบ่อยมาก เห็นได้ชัดตอนปี 2 คาบคอนเวอร์เซชันที่อาจารย์ให้ลองดีเบตกัน ตอนเพื่อนอีกฝ่ายพูดออกมา เราคิดคำค้านข้อเสนอได้เป็นฉาก ๆ แต่พอถึงเวลาพูดจริงกลับนึกภาษาญี่ปุ่นไม่ออก เลยต้องพูดแค่เท่าที่ภาษาเราจะเอื้ออำนวยเท่านั้น อะไรที่เราคิดไม่ได้เราก็ตัดออกหมด แม้มันจะเป็นประโยคสำคัญหรือประโยคเด็ดก็ตาม สุดท้ายสิ่งที่พูดก็กลายเป็นสิ่งที่ไร้ตรรกะไปเสียอย่างนั้น T T

     วันนี้จึงจะมานำเสนอสิ่งที่เรียกว่า ギャップ (GAP) ให้ทุกคนได้รู้จักค่ะ

ギャップ （GAP）

      คือความแตกต่างระหว่างสิ่งที่เราอยากจะทำให้ได้กับสิ่งที่เราทำได้ค่ะ ดังนั้น GAP ในการเรียนภาษาก็คือความแตกต่างระหว่างสิ่งที่เราต้องการจะสื่อ กับสิ่งที่เราสามารถสื่อออกไปได้ตามระดับความสามารถทางภาษาของเรานั่นเองค่ะ

      ตามแนวคิด Output Hypothesis ของคุณ Merrill Swain ได้มีการเสนอไว้ว่า  การที่เราจะพัฒนาภาษาของเราได้นั้น ไม่ใช่แค่ Input รับเอาข้อมูลเข้าไปเยอะ ๆอย่างเดียว แต่ต้องมีการใช้ออกมาอาจด้วยการพูดหรือการเขียน เพื่อที่จะได้เกิดการตระหนักรู้ถึงความแตกต่างหรือช่องว่างระหว่างสิ่งที่ทำได้กับสิ่งที่ควรทำได้（noticing-the-gap）ซึ่งจะนำไปสู่การตระหนักรู้ถึงสิ่งที่เราทำไม่ได้（noticing-the-hole）และเกิดการตระหนักในรูปภาษาที่ถูกต้อง（noticing-the-form）นำไปสู่การพัฒนาภาษาในที่สุดค่ะ

.

.

.

      เราพูดถึงเรื่อง ギャップ และ Output กันไปแล้ว คราวนี้ลองไปดูตัวอย่างที่เราสังเกต　ギャップ ของตัวเองหลังจากที่ได้ Output ไปแล้วกันค่ะ
      สำหรับตัวอย่างครั้งนี้ เราจะดูภาพ 「それは秘密です」 แล้วแต่งเรื่องเป็นภาษาญี่ปุ่นจากภาพ เพื่อเปรียบเทียบในสิ่งที่เราต้องการจะพูด สิ่งที่เราพูดออกไป และตัวอย่างการเล่าเรื่องเดียวกันนี้ของคนญี่ปุ่นค่ะ

สิ่งที่ต้องการจะพูด

     มีหญิงสาวคนหนึ่ง หน้าตาดีมาก และด้วยความสวยนั้นเองก็ทำให้เธอได้แฟนเป็นชายหนุ่มที่จิตใจงามและหน้าตาดี แต่อันที่จริงความสวยนั้นล้วนแล้วแต่ได้มาจากการทำศัลยกรรมทั้งสิ้น
      เธอตั้งใจที่จะปกปิดความลับนั้นไว้ตลอดกาลเลยจะเอารูปภาพตัวเองในอดีตมาทำลายทิ้งให้หมด แต่ว่าวันนั้นจู่ ๆ แฟนก็มาที่บ้าน เลยลืมเรื่องรูปไปเสียสนิท มารู้ตัวอีกทีก็ตอนเห็นแฟนถือรูปที่เผลอวางทิ้งไว้บนโต๊ะนี่ล่ะ
     เธอตกใจมาก คิดว่าคงถูกทิ้งแน่ ๆ ระหว่างที่กำลังกังวลใจอยู่นั้น แฟนหนุ่มรูปงามของเธอก็เอ่ยขึ้นมาว่า “อะไรกัน เรื่องแค่นี้ไม่เห็นต้องคิดมากเลย” คำพูดของแฟนสมแล้วที่เป็นแฟนหนุ่มผู้แสนดี เธอโล่งใจมาก แต่ตอนที่กำลังจะพูดขอบคุณนั้น แฟนของเธอก็เอามือจับไปที่ผมของตัวเองแล้ว ดึง ออกมา เผยให้เห็นหัวล้านโล่งเตียนเป็นประกายสะท้อนแสง จริง ๆ แล้วผมนั่นเป็นวิกต่างหาก


สิ่งที่พูดออกไป
　　
    あるきれいな女の人がきれさのおかげで、優しくて素敵な彼氏ができました。 しかし、実は彼女は整形美人です。　彼女はその秘密を永遠に秘密のままにしようと思うので、ある日、まだきれいではない時の写真を全部捨てようとします。　しかし、彼氏が突然家に来たので、写真のことを全部忘れてしまいました。ですから、机に置いていた写真が彼氏に見られてしまいました。　彼女はとてもびっくりして、振られてしまうかと心配しました。　しかし、彼氏がただ優しく「そんなこと気にしなくていいのに。。。」　と言いました。本当に優しい彼氏ですね。　彼女は本当にほっとしました。　そのとき、彼氏が自分の髪を取って出しました。　彼の頭はぜんぜん髪がありません。　実は髪ではない。　ウィックです。
　
   
ตัวอย่างคนญี่ปุ่น

        จะเห็นได้ว่าสิ่งที่เราคิดกับสิ่งที่เราพูดออกมาต่างกันอยู่หลายจุดทีเดียว บางส่วนเราก็ตัดทิ้งไปเพราะนึกคำไม่ออก ทีนี้เราลองมาดูกันว่าส่วนที่เราพูดเปลี่ยนไปเพราะคิดไม่ออกนั้นคนญี่ปุ่นตามตัวอย่างที่อาจารย์ให้มาเค้าพูดกันว่ายังไง

สีม่วง = สิ่งที่ต้องการพูด    สีเขียว = สิ่งที่พูดออกไป    สีฟ้า = ตัวอย่างจากคนญี่ปุ่น

１．แต่อันที่จริงความสวยนั้นล้วนแล้วแต่ได้มาจากการทำศัลยกรรมทั้งสิ้น
　　しかし、実は彼女は整形美人です。
　　彼女、整形してすごい美人になったんだよね。
         
        อันนี้เราเองก็อยากจะบอกว่า ทำศัลยกรรมเลยสวยขึ้นมา แต่ตอนนั้นเรานึกรูปประโยคนี้ไม่ออกเลยคงเอาไว้แบบที่มีในรูปการ์ตูนไป


２．แฟนของเธอก็เอามือจับไปที่ผมของตัวเองแล้ว ดึง ออกมา 
        彼氏が自分の髪を取って出しました。
        彼、自分の髪の毛に手を持っていって、つるって、髪の毛を取ったのよ。

       อันนี้ไม่รู้จะหาคำแยกระหว่างจับผมขึ้นมาเฉย ๆ กับจับดึงออกไปได้ยังไง สุดท้ายเลยตัดทิ้งเหลือแค่ 取って出しました
　

３．เผยให้เห็นหัวล้านโล่งเตียนเป็นประกายสะท้อนแสง
 　   彼の頭はぜんぜん髪がありません。
　　彼の頭も、つるつるぴかぴかだったの。

ประโยคนี้อยากได้คำว่าหัวล้านโล่งเตียนกับเป็นประกายสะท้อนแสงมาก แต่ก็นึกคำไม่ออก คิดได้แค่　ぴかぴか แต่หาจุดที่จะใส่ลงไปไม่ได้ ส่วนตรง “เผยให้เห็น” ก็ไม่แน่ใจว่าใช้คำว่าอะไรดี ก็เลยออกมาแค่ หัวของเขาไม่มีผมเลย เฉยๆ


４．จริง ๆ แล้วผมนั่นเป็นวิกต่างหาก
　　実は髪ではない。ウィックです。
　　つまり、彼氏、カツラだったっていうこと。

ประโยคนี้นะ จำได้ว่าเค้าไม่ใช้คำว่าวิกกันอ่ะ มีคำอื่นอยู่ แต่เรานึกยังไง๊ยังไงก็นึกไม่ออกก็เลยออกมาเป็น ウィック แทน พอมาดูถึงบางอ้อเลย ใช่แล้ว カツラ นั่นเอง

.

.

.

        จากการที่เราได้มานั่งเปรียบเทียบสิ่งที่เราอยากพูด สิ่งที่เราพูดออกไป แล้วก็สิ่งที่คนญี่ปุ่นพูดกันก็เจอข้อน่าสังเกตหลายอย่างคือ

１．เราใช้คำว่า 髪　คนญี่ปุ่นใช้คำว่า　髪の毛　
        แม้ว่าในภาษาไทยจะมีทั้งคำว่า ผม （髪）และ เส้นผม（髪の毛）แต่น้อยครั้งมากที่เราจะเจาะจงใช้คำว่าเส้นผม เพราะโดยส่วนมากถ้าพูดว่าผมก็เห็นภาพแล้วโดยอาจจะเป็นเส้นเดียว หรือ ทั้งหัวก็ได้ พอมาเขียนเป็นภาษาญี่ปุ่นเราเลยใช้คำว่า 髪 เฉย ๆ
        ส่วนคนญี่ปุ่นทั้งสองตัวอย่างที่อาจารย์ให้มาใช้คำว่า 髪の毛 ทั้งคู่ เลยคิดว่าสำหรับคนญี่ปุ่น 髪 อาจให้ภาพผมทุกเส้นบนหัว แล้ว  髪の毛  หมายถึงผมเส้นเดียวหรือกลุ่มผมกระจุกหนึ่งหรือเปล่า จึงใช้แบบนี้

２．เราเล่าแบบบรรยายภาพ คนญี่ปุ่นเล่าเหมือนเป็นเหตุการณ์ที่ตนพบเจอจริง ๆ
จะเห็นว่าในขณะที่เราเล่าเหมือนเรามองลงไปยังภาพ บรรยายภาพทั่วไป แต่คนญี่ปุ่นทั้งสองคนมีการเล่าโดยยกว่าเป็นเรื่องของคนใกล้ตัวบ้าง คนรู้จักบ้าง ให้อารมณ์เหมือนเม้าท์เรื่องของสาวนางนี้ให้เพื่อนฟังมากกว่า
        จึงมีการเติมแต่งบางส่วนที่ทำให้รู้สึกเหมือนผู้เล่าได้ประสบพบเห็นเหตุการณ์นั้นด้วยตนเองจริง ๆ เช่น การเติมเรื่องราวหลังจากนั้นลงไป หรือเล่าว่าปัจจุบันทั้งสองเป็นอย่างไรบ้าง รวมถึงมีการเติม よ／ね／の　ลงไปด้วย

３．เราใช้รูปสุภาพ　คนญี่ปุ่นใช้รูปธรรมดา
  การที่ใช้รูปลงท้ายที่ต่างกันเช่นนี้ เราคิดว่าส่วนหนึ่งเป็นผลมาจากรูปแบบการเล่าที่แตกต่างกันตามที่พูดไปในข้อสาม
        ในขณะที่เราเล่าแบบเล่าเรื่องจากภาพเฉย รวมกับการเรียนที่ผ่าน ๆ มา ทำให้เรารู้สึกว่าตรงนี้ควรจะใช้เป็นรูปสุภาพ คำลงท้ายเลยเป็น です／ ます
        ส่วนคนญี่ปุ่นมีการเล่าที่เหมือนเม้าท์ให้เพื่อนฟังจึงไม่ได้ใส่ です／ます แต่เป็นรูปธรรมดาเหมือนเวลาคุยกันทั่วไปแทน

４．เราเล่าสัดส่วนของทุกตอนเท่ากัน คนญี่ปุ่นเน้นจุดไคลแม็กซ์
        ในส่วนที่เราเล่าเรื่องเป็นภาษาญี่ปุ่น เราจะเล่าแบบเรียงลำดับไปเรื่อย ๆ ไม่มีการเว้นหรือตัดประโยคให้ดูน่าสนใจ
         ส่วนคนญี่ปุ่นจะมีการเล่าเรื่องทีละขั้นตอน และมีการตัดประโยค เติมคำบ้างเพื่อไม่ให้จุดหักมุมของเรื่องออกมาทันที จะเห็นได้จากประโยคของคุณญี่ปุ่นคนที่ 1
     
『　それで、次、彼、何したと思う?彼、 自分の髪の毛に手を持っていって、つるって、髪の毛を取ったのよ。そしたら、彼の頭も、つるつるぴかぴかだった の。で、「僕もこんなだし」って彼女に見せたのよ。そしたら、彼の頭も、つるつるぴかぴかだったの』

และประโยคของคุณคนที่ 2

『「なんでだろう」と思ったら、その彼氏、おもむろに頭に手をやってさ、なんと、髪の毛をとっちゃったん だよ。つまり、彼氏、カツラだったっていうこと』


        หลังการทำแบบฝึกหัดอันนี้เราก็พบว่าส่วนสำคัญที่จะทำให้เราสามารถใช้ภาษาสื่อสารออกมาแล้วอีกฝ่ายเข้าใจนั้น พื้นฐานขั้นต้นเป็นสิ่งสำคัญ แต่เมื่อเราเรียนขั้นต้นมาแล้วสิ่งสำคัญหลังจากนี้ก็คือ คำศัพท์ ค่ะ เราไม่เพียงแต่ต้องรู้คำศัพท์ที่หลากหลายเท่านั้น แต่เราต้องรู้ด้วยว่าแต่ละคำมีความแตกต่างกันอย่างไร และบริบทไหนจึงจะใช้คำนั้นได้
       และที่สำคัญการที่เราจะสามารถพูดให้ได้เป็นธรรมชาติอย่างเจ้าของภาษา เราก็ควรที่จะ Input ข้อมูลจากเจ้าของภาษาเข้าไปมาก ๆ และทำการ Output ออกมาเพื่อจะได้สังเกตดู ギャップ ของตนตามที่คุณ Swain บอกเอาไว้ด้วยค่ะ
     
       สำหรับที่ได้มีการคุยกันไปในคาบเมื่อวันจันทร์ที่ผ่านมาว่า Input กับ Output ควรมีสัดส่วนเท่าไหร่ ส่วนตัวเราแล้วมองว่าควรจะเป็น Input 8 : Output 2 ค่ะ
       เราคิดว่า Input ควรมีน้ำหนักมากกว่า เพราะการที่ได้รู้มากก็จะทำให้เราสามารถเปรียบเทียบวิเคราะห์ข้อมูลเพื่อหาสิ่งที่ถูกต้องเหมาะสมได้สะดวกมากขึ้นนั่นเองค่ะ

 .

.

.

       สำหรับวันนี้ก็ขอลากันไปเท่านี้ ไว้เจอกันใหม่บล็อกหน้านะคะ...ไม่จริงค่ะ เราต้องทำตามธรรมเนียม ขายของนั่นเองค่าาา แต่ในบล็อกนี้ขอขายกรุบกริบเล็กน้อย เนื่องจาก SEVENTEEN กำลังจะออกเพลงญี่ปุ่นเพลงใหม่ในวันที่ 1 เมษายนนี้ค่ะ เมษานี้มาแน่ไม่มีหลอกค่ะ วันนี้เลยจะขอฝากทีเซอร์เอาไว้เล็ก ๆ น้อย ๆ นะคะ รอที่จะ Input  ภาษาญี่ปุ่นเข้าไปไม่ไหวแล้ววว  Y Y

Falling Flower

รักษาสุขภาพด้วยนะคะทุกคน 💛